احادیثی زیبا در مورد شکر گذاری خداوند
مجله اینترنتی دلخوشی: در این مطلب مجموعه ای از احادیث زیبا در زمینه شکرگذاری خداوند متعال را برای شما ارائه خواهیم کرد.
احادیثی زیبا درباره شکرگذاری خداوند متعال
۱) امام صادق عليه السلام:
لَوْ كَانَ عِنْدَ اللَّهِ تَعَالَى عِبَادَةٌ تَعَبَّدَ بِهَا عِبَادُهُ الْمُخْلَصُونَ أَفْضَلَ مِنَ الشُّكْرِ عَلَى كُلٍّ لَأَطْلَقَ لَفْظَةً فِيهِمْ مِنْ جَمِيعِ الْخَلْقِ بِهَا فَلَمَّا لَمْ يَكُنْ أَفْضَلُ مِنْهَا خَصَّهَا مِنْ بَيْنِ الْعِبَادَاتِ وَ خَصَّ أَرْبَابَهَا فَقَال وَ قَلِيلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُور
اگر نزد خداوند عبادتى بهتر از شكرگزارى در همه حال بود كه بندگان مخلصش با آن عبادتش كنند، هر آينه آن كلمه را درباره همه خلقش به كار مى برد، اما چون عبادتى بهتر از آن نبود از ميان عبادات آن را خاص قرار داد و صاحبان آن را ويژه گردانيد و فرمود: «واندكى از بندگان من سپاسگذارند».
مصباح الشریعه ص ۲۴ و ص ۲۵
۲) امام سجاد عليه السلام :
و اَمّا حَقُّ ذِى المَعروفِ عَلَيكَ فَان تَشـكُرَهُ وَ تَذكُرَ مَعروفَهُ وَ تَـكسِبَهُ المَقالَةَ الحَسَنَةَ وَ تُخلِصُ لَهُ الدُّعاءَ فيما بَينَكَ وَ بَينَ اللّه عَزَّوَجَلَّ، فَاِذا فَعَلتَ ذلِكَ كُنتَ قَد شَكَرتَهُ سِرّا وَ عَلانيَةً ثُمَّ اِن قَدَرتَ عَلى مُكافاتِهِ يَوما كافَيتَهُ
حق كسى كه به تو نيكى كرده، اين است كه از او تشكر كنى و نيكى اش را به زبان آورى و از او به خوبى ياد كنى و ميان خود و خداى عزّوجلّ برايش خالصانه دعا كنى، هرگاه چنين كردى بى گمان در پنهان و آشكار از او تشكر كرده اى. سپس اگر روزى توانستى نيكى او را جبران كنى، جبران كن.
خصال، ص ۵۶۸
۳) پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله :
مَن تَظاهَرَت نِعَمُ اللهِ عَلَيهِ فَليُكثِرِالشُّكرَ
كسي كه نعمت‌هاي خدا را برخود مستدام مي‌بيند بايد كه بسيار شكور و سپاسگذار باشد. (الشهاب في‌الحِكَم و الآداب، ص ۴۹)
۴) پیامبر اکرم صلى الله عليه و آله :
اَلطّاعِمُ الشاكِرُ لَهُ مِن الأجرِ كَأجرِ الصائمِ المُحتَسِبِ، و المُعافَى الشاكِرُ لَهُ مِن الأجرِ كَأجرِ المُبتَلَى الصّابِرِ، و المُعطَى الشاكِرُ لَهُ مِن الأجرِ كَأجرِ المَحرومِ القانِعِ
سيرِ سپاسگزار اجرش همانند روزه دارى است كه براى خدا روزه مى گيرد، تندرستِ سپاسگزارهمانند آن اجرى را دارد كه بيمارِ شكيبا و بخشنده سپاسگزار همان اجر را دارد كه تنگدست قانع .
کافی(ط-الاسلامیه) ج ۲ ، ص ۹۴ ، ح۱
۵) امام علی (ع) :
زيادَةُ الشُّكرِ وَ صِلَةُ الرَّحِمِ تَزيدُ فِى العُمرِ وَ تَفسَحُ فِى الجَلِ
شكرگزارى فراوان و صله رحم، عمر را زياد مى كنند و بر مُهلت زندگى مى افزايند.
عيون الحكم والمواعظ، ص ۲۷۵، ح ۴۹۹۹
۶) امام علی (ع) :
شُكرُالنِّعَمِ يَزيدُ في‌الرِزْقِ
شكر نعمت، نعمتت افزون كند.
(بحار، ج ۷۱، ص ۴۴)
۷) امام حسین (ع) :
شُکرُکَ لِنِعمَةٍ سالِفَةٍ یَقتَضى نِعمَةً آنِفَةً
شکر تو بر نعمت گذشته، زمینه ساز نعمت آینده است.
نزهة الناظر و تنبیه الخاطر ص۸۰
۸) امام حسن (ع) :
اَلخَیرُ الَّذِی لا شَرَّ فِیهِ، اَلشُّکرُ مَعَ النِّعمَة وَ الصَّبرُ عَلَی النّازِلَة
خیری که هیچ شری در آن نیست، شکر بر نعمت و صبر بر مصیبت ناگوار است.
تحف العقول، ص ۲۳۷
۹) امام صادق (ع) :
ما مِن عَبدٍ أنعَمَ اللّه عَلَیهِ نِعمَةً فَعَرَفَ أنَّها مِن عِندِ اللّه إلاّ غَفَرَ اللّه لَهُ قَبلَ أن یَحمَدَهُ
هیچ بنده اى نیست که خداوند به او نعمتى دهد و او آن را از جانب خدا بداند مگر آن که، پیش از سپاسگویى او، خداوند بیامرزدش.
کافی(ط-الاسلامیه) ج ۲ ، ص ۴۲۷ ، ح ۸
۱۰) امام حسن مجتبي(ع):
تُجَهَلُ النِّعمُ ما اَقامَت، فَاِذا وَلَّتْ عُرِفَت!
نعمت تا زماني كه در دسترس و پابرجاست قدر آن نشناخته است، همين كه از دست رفت، قدر آن (تازه) شناخته مي‌شود!
(بحار، ج ۷۸، ص ۱۱۵)
۱۱) امام صادق (ع) :
أدنَى الشُّکرِ رُؤیَةُ النِّعمَةِ مِنَ اللّه مِن غَیرِ عِلَّةٍ یَتَعَلَّقُ القَلبُ بِها دُونَ اللّه عَز َّوَ جَلَّ و الرِّضا بِما اُعطىَ و ألاّ تَعصیَهُ بِنِعمَتِهِ و تُخالِفَهُ بِشَىءٍ مِن أمرِهِ و نَهیِهِ بِسَبَبِ نِعمَتِهِ
کم ترین سپاسگزارى، این است که انسان نعمت را (مستقیما) از خدا بداند و جز او علتى براى آن نداند و نیز به آنچه خداوند عطایش کرده، خرسند باشد و با نعمت او مرتکب گناه وى نشود و نعمت خدا را وسیله مخالفت با امر و نهى او قرار ندهد.
شرح مصباح الشریعه(ترجمه گیلانی) ص ۶۱
۱۲) امام رضا (ع) :
اَحسِنوا جِوارَ النِّعَمِ فَاِنّها وَحشِيَّةٌ! ما نَأَتْ عَنِ قَومٍ فَعادَتْ اِلَيهِم
وقتي نعمتي به شما رسيد قدر آن را كاملاً بدانيد كه نعمت گريزپا است! وقتي از دست رفت ديگر بازنمي‌گردد.
(مُسندالامام‌الرضاعليه‌السلام، ج ۱، ص ۲۸۶)
۱۳) پیامبر اکرم صلى الله عليه و آله :
إِنَّ اللَّهَ لَیَرْضَى عَنِ الْعَبْدِ أَنْ یَأْکُلَ أَکْلَةً أَوْ یَشْرَبَ شَرْبَةً فَیَحْمَدَهُ عَلَیْهَا
خداوند از بنده اى که پس از خوردن لقمه اى غذا و یا آشامیدن جرعه اى او را سپاس مى گوید، خشنود مى گردد.
مجموعه ورام ج۱، ص ۸
۱۴) امام موسی کاظم (ع) :
مَن حَمِداللهَ عَلي النِّعمةِ فَقد شَكَرهُ وَ كانَ الحمدُ اَفضَل مِن تِلكَ النِعمةِ
كسي كه بر نعمتي حمد خدا را كند و الحمدلله بگويد او را شكرگزاري كرده است و اين حمد او از آن نعمتي كه به او داده أفضل و بالاتر است.
(بحار، ج ۷۱، ص ۳۱)
۱۵) امام صادق (ع) :
أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى مُوسَى ع یَا مُوسَى اشْکُرْنِی حَقَّ شُکْرِی فَقَالَ یَا رَبِّ وَ کَیْفَ أَشْکُرُکَ حَقَّ شُکْرِکَ وَ لَیْسَ مِنْ شُکْرٍ أَشْکُرُکَ بِهِ إِلَّا وَ أَنْتَ أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَیَّ قَالَ یَا مُوسَى الْآنَ شَکَرْتَنِی حِینَ عَلِمْتَ أَنَّ ذَلِکَ مِنِّی
خداى تعالى به موسى علیه السلام وحى فرمود که: اى موسى مرا چنان که باید شکر کن. موسى عرض کرد: پروردگارا چگونه تو را چنان که باید شکر گویم حال آن که هر شکرى که تو را مى گویم خود نعمتى است که تو به من ارزانى داشته اى؟ فرمود: اى موسى حال که دانستى توفیق آن شکر را هم من به تو داده ام، شکر مرا ادا کرده اى .
کافی(ط-الاسلامیه) ج ۲ ، ص ۹۸ ، ح ۲۷
۱۶) امام زین العابدین (ع) :
إنَّ اللهَ يُحبُّ كُلَّ عَبدٍ شَكور
خداوند بندگان شكور و سپاسگزار خود را دوست مي‌دارد.
(وسائل، ج ۱۱، ص ۵۳۹)
۱۷) امام حسن مجتبي(ع) :
النّعمةُ مِحتَةٌُ فَإن شُكِرَتْ كانت نِعمةً و إن كُفِرتْ صارَت نِقمةً
نعمت‌هاي خداوند يك آزمون است اگر شكر و حق آن ادا شود براي انسان نعمت و اگر ناسپاسي كرد (همان نعمت) برايش نقمت و عذاب خواهد بود.
(بحار، ج ۷۸، ص ۱۱۳)
۱۸) پيامبر اکرم صلي‌الله عليه و آله :
اَلايمانُ نِصفانِ: نِصفٌ في‌الصّبرِ وَ نِصفٌ في الشُّكِر
ايمان دو نيم است: نيمي صبر و شكيبايي و نيمي ديگر شكر و سپاسگزاري است.
(تحف‌العقول، ص ۴۷)
۱۹) امام علی (ع) :
إنَّ أهنَأَ النّاسِ عَيشاً مَن كانَ بِما قَسَمَ اللهُ لَهُ راضِياً
گواراترين زندگي را كسي داراست كه به قسمت الهي خود راضي باشد.
(فهرست غرر، ص ۱۳۷)
۲۰) امام هادی (ع) :
اِنَّ النِّعَمَ مَتاعٌ وَ الشُّكرَ نِعَمٌ و عُقبي
نعمت‌هاي خدا براي انسان كالاي دنياست اما شكرگذاري هم نعمت است و هم آخرت و خوش‌عاقبتي.
(بحار، ج ۷۸، ص ۳۶۵)
۲۱) امام علی (ع) :
اذا وَصَلَتْ اِلَيكُم اَطرافُ النِّعَمِ فلا تَنفِروا اَقصاها بِقِلَّةِ الشُّكرِ
نعمتي كه به دست‌تان رسيد، با قصور در شكرگزاري آن، نيمه‌كاره آن را از دست ندهيد.
(بحار، ج ۷۱، ص ۵۳)
۲۲) امام علی (ع) :
مَن لَم يَشكُرِ الاِنعامَ فَليُعَدَّ مِنَ الاَنعامِ!
كسي كه نعمت‌ها را سپاسگزاري نمي‌كند بايد او را همدوش و در رديف حيوانات به حساب آورد!
(فهرست غرر، ص ۸۰)
۲۳) امام صادق (ع) :
المُعافَي الشّاكرُ لَهُ مِثلُ اَجرِالمُبَتَليَ الصّابِرِ
آدم سالم شكرگزار، ثواب آدم بلانشين صبور و شكيبا را دارد.
(تحف‌العقول، ص ۳۸۲)
۲۴) پيامبر اکرم صلي‌الله عليه و آله :
مَن لَم يَشكُرِ القَليلََ لَم يَشكُرِ الكَثيرَ
كسي كه نعمت‌هاي خُرد و كوچك را شكرگزار نباشد نعمت‌هاي كلان و بزرگ را نيز شكرگزار نخواهد بود.
(شهاب‌الاخبار، ص ۱۵۲)
۲۵) امام موسي بن جعفر(ع) :
إنّ العاقِلَ اَلّذي لايَشغَلُ الحلالُ شُكرَهُ وَ لايَغلِبُ الحرامُ صبرَهُ
آدم عاقل كسي است كه آنچه حلال است او را از شكرگزاري باز نمي‌دارد و آنچه حرام است بر استقامت و پايداري او در دين چيره نمي‌گردد.
(تحف‌العقول، ص ۴۰۷)
۲۶) امام محمدباقر(ع) :
تَخَلَّصْ اِلي عظيمِ الشُّكرِ بِاستِكثارِ قَليلِ الرِّزقِ و اسْتقلالِ كَبْرِ الطّاعةِ
شكر بسيار و خالصانه در آن است كه روزي كم را زياد بداني و اطاعت بسيار را كم شماري.
(بحار، ج ۷۸، ص ۱۶۴)
۲۷) امام رضا(ع) :
اِنَّ اللهَ عَزَّوجلّ أَمَرَ بِالشُّكرِ لَهُ وَ لِلِوالدَينِ فَمَن لَمْ يَشكُرْوالدَيهِ لَم يَشكُرِ اللهَ
خداوند متعال شكر و سپاس را براي خود در كنار شكر و سپاس والدين قرار داده، كسي كه شكرانة والدين را به جا نياورد شكرانة خدا را هم به جا نياورده است.
(العيون، ج ۱، ص ۲۵۸)
۲۸) امام صادق (ع) :
مَن قالَ اَربَعَ مَراّتٍ اِذا أَصَبَحَ «الحمدُلله رَبِّ العالَمين» فَقَد اَدّي شُكْرَ يَومِهِ و مَن قَالها اِذا أَمسي فَقَد ادّي شُكرَ لَيلَتِهِ
هر كسی در آغاز روز چهار مرتبه بگويد «الحمدُللهِ رَبِّ العالمين» شكرانة آن روز را به جا آورده و اگر آن را در آغاز شب بگويد شكرانة آن شب را (نيز) به جا آورده است.
(مكارم‌الاخلاق، ص ۳۰۸)
۲۹) امام علی (ع) :
تُعرَفُ حَماقَةُ الرّجُلِ بِالاَشَرِفي‌النِّعمةِ وَ كَثرةِ الذُّلِّ في‌المِحنَةِ
حماقت شخص در آنجا است كه در حال نعمت سرمست و ناسپاس و در وقت محنت ذليل است و بي‌تاب.
(فهرست غرر، ص ۸۳)
۳۰) پيامبر اکرم صلي‌الله عليه و آله :
اَلتَّحدُّثُ بِالنِّعَمِ شُكرٌ
نعمت‌هاي خدا را بازگو كردن، خود شكر و سپاسگزاري است.
(مواعظ عدديّه، ص ۳)
گردآوری شده از: آوینی، شکوفه های حکمت