دعای پایان ماه رمضان در صحیفه سجادیه

مجله اینترنتی دلخوشی: در این مطلب ترجمه دعای چهل و پنجم “به هنگام پایان ماه مبارک رمضان” که یکی از دعاهای صحیفه ی سجادیه می باشد را برای شما بیان کرده ایم.

 

دعای صحیفه سجادیه برای پایان ماه مبارک رمضان:

 

و كان مِن دعائِه عليه‏السلام فى وَداعِ شهرِ رَمضان‏

“دعا در وداع ماه مبارک رمضان“

اَللَّهُمَّ يا مَنْ لايَرْغَبُ فِى‏الْجَزآءِ، وَ يا مَنْ لايَنْدَمُ عَلَى الْعَطآءِ،

اى خدایى که در برابر احسان به بندگان پاداش نخواهى، و از عطا و بخشش پشیمان نمى‏گردى،

وَ يا مَنْ لايُكافِئُ عَبْدَهُ عَلَى‏السَّوآءِ، مِنَّتُكَ ابْتِدآءٌ، وَعَفْوُكَ

اى کسى که مزد بنده خود را بیش از عمل او مى‏ دهى، نعمتت بى استحقاق به بندگان رسد، و عفوت

تَفَضُّلٌ، وَ عُقُوبَتُكَ عَدْلٌ، وَ قَضآؤُكَ خِيَرَةٌ. اِنْ اَعْطَيْتَ

تفضل، و مجازاتت عدالت، و قضایت عین خیر است. اگر بخشش کنى عطایت را

لَمْ تَشُبْ عَطآئَكَ بِمَنٍّ، وَ اِنْ مَنَعْتَ لَمْ يَكُنْ مَنْعُكَ تَعَدِّياً،

به منّت آلوده نکنى، و اگر عنایت نکنى از باب ستم نیست،

تَشْكُرُ مَنْ شَكَرَكَ وَ اَنْتَ اَلْهَمْتَهُ شُكْرَكَ، وَ تُكافِئُ مَنْ حَمِدَكَ

آن‏ که تو را شکر کند شکرش کنى، در صورتى که خودت آن شکر را به او الهام فرمودى، و هر که تو را بستاید پاداشش مى‏ دهى

وَ اَنْتَ عَلَّمْتَهُ حَمْدَكَ، تَسْتُرُ عَلى‏ مَنْ لَوْ شِئْتَ فَضَحْتَهُ،

در حالى که آن ستایش را خودت به او تعلیم ‏کردى، پرده مى ‏پوشى بر آن که اگر مى ‏خواستى رسوایش مى ‏کردى،

وَ تَجُودُ عَلى‏ مَنْ لَوْ شِئْتَ مَنَعْتَهُ، وَ كِلاهُما اَهْلٌ مِنْكَ

و جود و کرم کنى بر آن که اگر مى‏خواستى از وى دریغ مى‏کردى، در صورتى که هر دو

لِلْفَضيحَةِ وَ الْمَنْعِ، غَيْرَ اَنَّكَ بَنَيْتَ اَفْعالَكَ عَلَى التَّفَضُّلِ،

مستحق رسوایى و دریغ تو اند، امّا تو تمام امورت را براساس تفضل بنا نهاده ‏اى،

وَ اَجْرَيْتَ قُدْرَتَكَ عَلَى التَّجاوُزِ، وَ تَلَقَّيْتَ مَنْ عَصاكَ

و قدرتت را بر آئین گذشت مقرّر کرده ‏اى، و با آن که با تو به مخالفت برخاسته با بردبارى

بِالْحِلْمِ، وَ اَمْهَلْتَ مَنْ قَصَدَ لِنَفْسِهِ بِالظُّلْمِ، تَسْتَنْظِرُهُمْ

روبرو مى ‏شوى، و به آن که در حق خویش ستم کرده مهلت مى ‏دهى، با صبر و بردبارى خود مهلتشان مى ‏دهى

بِاَناتِكَ اِلَى الْاِنابَةِ، وَ تَتْرُكُ مُعاجَلَتَهُمْ اِلَى التَّوْبَةِ،

تا به حضرتت بازگردند، و در مؤاخذه عاصیان شتاب نمى‏ کنى تا به توبه موفق شوند،

لِكَيْلا يَهْلِكَ عَلَيْكَ هالِكُهُمْ، وَ لايَشْقى‏ بِنِعْمَتِكَ شَقِيُّهُمْ اِلاّ

تا هلاک شونده آنان بدون رضاى تو هلاک نشود، و تیره‏ بختشان به نعمتت بدبخت نگردد مگر

عَنْ طُولِ الْاِعْذارِ اِلَيْهِ، وَ بَعْدَ تَرادُفِ الْحُجَّةِ عَلَيْهِ، كَرَماً

پس از قطع بهانه و بعد از اتمام حجت همه جانبه بر او، و این همه بزرگوارى و آقایى

مِنْ عَفْوِكَ يا كَريمُ، وَ عآئِدَةً مِنْ عَطْفِكَ يا حَليمُ. اَنْتَ

از عفو و گذشت توست اى بزرگوار، و بهره‏ اى است از محبتت اى بردبار. تویى که

الَّذى فَتَحْتَ لِعِبادِكَ باباً اِلى‏ عَفْوِكَ، وَ سَمَّيْتَهُ التَّوْبَةَ، وَ

بر بندگانت درى به سوى بخشش خود باز کرده ‏اى، و آن را باب توبه نامیده‏ اى، و

جَعَلْتَ عَلى‏ ذلِكَ الْبابِ دَليلاً مِنْ وَحْيِكَ، لِئَلاَّيَضِلُّواعَنْهُ،

بر آن درِ گشوده راهنمایى از وحى خود قرار داده‏ اى، تا آن را گم نکنند،

فَقُلْتَ -تَبارَكَ اسْمُكَ -: “تُوبُوا اِلَى‏اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً عَسى‏

پس خود – که نامت والا و مبارک است – فرمودى: «به سوى خدا توبه خالص و بى ‏پیرایه آورید، باشد

رَبُّكُمْ اَنْ يُكَفِّرَ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ وَ يَدْخِلَكُمْ جَنّاتٍ

که پروردگارتان گناهان شما را محو کند، و شما را داخل بهشت ‏هایى

تَجْرى مِنْ تَحْتِهَاالْاَنْهارُ، يَوْمَ لا يُخْزِى اللَّهُ النَّبِىَّ وَ الَّذينَ

نماید که نهرها از زیر آن روان است، در آن روزى که خداوند پیامبر خود و آنان را که به او ایمان

امَنُوا مَعَهُ، نُورُهُمْ يَسْعى‏ بَيْنَ اَيْديهِمْ وَ بِاَيْمانِهِمْ يَقُولُونَ:

آوردند خوار وذلیل نمى ‏کند، درحالى ‏که نورشان پیش ‏رویشان و از جانب راستشان روان است مى ‏گویند:

رَبَّنا اَتْمِمْ لَنا نُورَنا، وَ اغْفِرْ لَنا، اِنَّكَ عَلى‏ كُلِّ شَىْ‏ءٍ قَديرٌ».

خداوندا نورمان را کامل کن، و ما را مورد مغفرت قرار ده، که تو بر هر چیز توانایى”.

فَما عُذْرُ مَنْ اَغْفَلَ دُخُولَ ذلِكَ الْمَنْزِلِ بَعْدَ فَتْحِ الْبابِ وَ

پس عذر کسى که از ورود به آن خانه غفلت کند پس از گشوده شدن در و

اِقامَةِ الدَّليلِ؟ وَ اَنْتَ الَّذى زِدْتَ فِى السَّوْمِ عَلى‏ نَفْسِكَ

به ‏پا داشتن راهنما چه خواهد بود؟ و تویى که در معامله با بندگانت بر عطاى خود

لِعِبادِكَ، تُريدُ رِبْحَهُمْ فى مُتاجَرَتِهِمْ لَكَ، وَ فَوْزَهُمْ بِالْوِفادَةِ

افزوده ‏اى، تا در این تجارتشان از عنایت تو سود برند، و در حرکت کردن به جانب تو

عَلَيْكَ، وَ الزِّيادَةِ مِنْكَ، فَقُلْتَ تَبارَكَ اسْمُكَ وَ تَعالَيْتَ:

کامیاب گردند، و از حضرتت بهره‏ اى افزون دریافت نمایند، به همین خاطر، تو خود – که نامت مبارک است و بس والایى – فرمودى:

“مَنْ جآءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ اَمْثالِها، وَ مَنْ جآءَ بِالسَّيِّئَةِ

“هر کس که یک کار نیک کند ده برابر آن پاداش دارد، و هر کس یک کار بد کند جز به مانند،

فَلا يُجْزى‏ اِلاَّ مِثْلَها”، وَ قُلْتَ: «مَثَلُ الَّذينَ يُنْفِقُونَ اَمْوالَهُمْ

کارش عقوبت نبیند”، و نیز فرمودى: “مثل آنان که اموالشان را

فى سَبيلِ‏اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ اَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فى كُلِّ سُنْبُلَةٍ

در راه خدا انفاق مى ‏کنند مانند دانه ‏اى است که هفت خوشه رویانده، در هر خوشه

مِائَةُ حَبَّةٍ، وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشآءُ”، وَ قُلْتَ: “مَنْ ذَاالَّذى

صد دانه باشد، و خداوند براى هر که بخواهد آن را چند برابر کند”، و فرمودى: “کیست آن که

يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَيُضاعِفَهُ لَهُ اَضْعافاً كَثيرَةً”، وَ ما

به خداوند قرض الحسنه دهد تا خدا آن را چندین برابر سازد؟” و امثال

اَنْزَلَتْ مِنْ نَظآئِرِهِنَّ فِى الْقُرْانِ مِنْ تَضاعيفِ الْحَسَناتِ.

و نظائر این وعده‏ها که در قرآن درباره چند برابر کردن کارهاى نیک فرو فرستاده‏اى.

وَ اَنْتَ الَّذى دَلَلْتَهُمْ بِقَوْلِكَ مِنْ غَيْبِكَ، وَ تَرْغيبِكَ الَّذى‏فيهِ

و تویى آن خداوندى که با گفتار از غیب خود و به سبب ترغیبت که در برگیرنده

حَظُّهُمْ عَلى‏ ما لَوْ سَتَرْتَهُ عَنْهُمْ لَمْ تُدْرِكْهُ اَبْصارُهُمْ، وَ لَمْ تَعِهِ

سود ایشان است آنان را به چیزى راهنمایى فرمودى که اگر از آنان مى ‏پوشاندى دیدگانشان درک نمى ‏کرد، و

اَسْماعُهُمْ، وَ لَمْ‏تَلْحَقْهُ اَوْهامُهُمْ، فَقُلْتَ: “اذْكُرُونى

گوشهاشان فرا نمى ‏گرفت، و فکرشان به آن نمى‏ رسید، چرا که فرمودى: “مرا یاد کنید

اَذْكُرْكُمْ، وَاشْكُرُوا لى وَ لاتَكْفُرُونِ”، وَ قُلْتَ: “لَئِنْ شَكَرْتُمْ

تا شما را یاد کنم، و مرا سپاس آورید و کفران نورزید”، و فرمودى: “هر آینه اگر شکر آرید شما را

لَأزيدَنَّكُمْ وَ لَئِنْ‏كَفَرْتُمْ اِنَّ عَذابى لَشَديدٌ»، وَ قُلْتَ:

افزونى دهم، و اگر ناسپاسى کنید همانا عذاب من شدید است»، و فرمودى:

“اُدْعُونى اَسْتَجِبْ لَكُمْ، اِنَّ الَّذينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتى

“مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم، آنان که از عبادت من (دعا کردن) تکبّر ورزند

سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرينَ”. فَسَمَّيْتَ دُعآئَكَ عِبادَةً، وَ تَرْكَهُ

به زودى خوار و ذلیل وارد جهنم مى ‏شوند”. پس نیایش و دعا را عبادت، و ترکش را

اسْتِكْباراً، وَ تَوَعَّدْتَ عَلى‏ تَرْكِهِ دُخُولَ جَهَنَّمَ داخِرينَ.

کبر و خودخواهى نامیدى، و بر ترک دعا به دخول دوزخ با ذلت و خوارى تهدید فرمودى.

فَذَكَرُوكَ بِمَنِّكَ، وَ شَكَرُوكَ بِفَضْلِكَ، وَ دَعَوْكَ بِاَمْرِكَ،

بدین سبب بندگان واقعى به نعمتت تو را یاد کردند، و به بخششت شکر آوردند، و به فرمانت به دعا برخاستند،

وَ تَصَدَّقُوا لَكَ طَلَباً لِمَزيدِكَ، وَ فيها كانَتْ نَجاتُهُمْ مِنْ

و به خاطر گرفتن عطاى افزونت صدقه دادند، و تنها راه آزادى آنان از

غَضَبِكَ، وَ فَوْزُهُمْ بِرِضاكَ. وَ لَوْ دَلَّ مَخْلُوقٌ مَخْلُوقاً مِنْ

خشم تو، و دستیابى به رضاى حضرتت در آن بود. و اگر مخلوقى مخلوق

نَفْسِهِ‏عَلى‏ مِثْلِ‏الَّذى دَلَلْتَ‏عَلَيْهِ عِبادَكَ مِنْكَ كانَ مَوْصُوفاً

دیگر را از سوى خود به مثل آنکه حضرت تو بندگانت را از سوى خود راهنمایى نمودى هدایت مى‏ کرد موصوف

بِالْاِحْسانِ، وَ مَنْعُوتاً بِالْاِمْتِنانِ، وَ مَحْمُوداً بِكُلِّ لِسانٍ،

به احسان، و موصوف به امتنان و بخشش بود، و به هر زبانى مورد ستایش قرار مى‏ گرفت،

فَلَكَ الْحَمْدُ ما وُجِدَ فى حَمْدِكَ مَذْهَبٌ، وَ ما بَقِىَ

پس سپاس توراست تا آنجا که در سپاس تو راهى وجود داشته باشد، و تا آنجا که

لِلْحَمْدِ لَفْظٌ تُحْمَدُ بِهِ، وَ مَعْنىً يَنْصَرِفُ اِلَيْهِ. يا مَنْ تَحَمَّدَ

براى سپاس کلمه ‏اى که تو به آن ستوده شوى، و معنایى که به سپاس منصرف گردد باقى باشد. اى کسى که با احسان و فضلت

اِلى‏ عِبادِهِ بِالْاِحْسانِ وَ الْفَضْلِ، وَ غَمَرَهُمْ بِالْمَنِّ وَ الطَّوْلِ،

بندگان را به سپاس فراخوانده‏اى، و آنان را غرق عطا و بخشش خود نموده‏اى،

ما اَفْشى‏ فينا نِعْمَتَكَ! وَ اَسْبَغَ عَلَيْنا مِنَّتَكَ! وَ اَخَصَّنا بِبِرِّكَ!

چه آشکار و پخش است نعمت تو در ما! و چه فراوان است عطایت برما! و چه مخصوص است نیکى تو به ما!

هَدَيْتَنا لِدينِكَ الَّذِى اصْطَفَيْتَ، وَ مِلَّتِكَ الَّتِى ارْتَضَيْتَ،

ما را به دین برگزیده‏ات راه نمودى، و به آئین پسندیده‏ات رهنمون شدى،

وَ سَبيلِكَ‏الَّذى سَهَّلْتَ، وَبَصَّرْتَنَاالزُّلْفَةَلَدَيْكَ، وَالْوُصُولَ

و سالک راهى فرمودى که آن را هموار کردى، و ما را به راه تقرب به پیشگاهت، و وصول

اِلى‏ كَرامَتِكَ. اَللَّهُمَّ وَ اَنْتَ جَعَلْتَ مِنْ صَفايا تِلْكَ

به کرامتت بینایى دادى. خداوندا تو از خالص ‏ترین آن

الْوَظآئِفِ، وَ خَصآئِصِ تِلْكَ الْفُرُوضِ شَهْرَ رَمَضانَ الَّذِى

وظایف، و برگزیده‏ ترین آن فرائض، ماه رمضان را

اخْتَصَصْتَهُ مِنْ سآئِرِ الشُّهُورِ، وَ تَخَيَّرْتَهُ مِنْ جَميعِ الْاَزْمِنَةِ

قرار دادى که آن را از میان سایر ماهها برگزیدى، و از میان همه زمانها و عصرها

وَ الدُّهُورِ، وَ اثَرْتَهُ عَلى‏ كُلِّ اَوْقاتِ السَّنَةِ بِما اَنْزَلْتَ

اختیار کردى، و بر تمام اوقات سال ترجیح دادى، به خاطر آنکه

فيهِ مِنَ الْقُرْانِ وَ النُّورِ، وَ ضاعَفْتَ فيهِ مِنَ الْايمانِ، وَ

در آن قرآن و نور نازل نمودى، و ایمان را در این ماه چند برابر ساختى، و

فَرَضْتَ فيهِ مِنَ الصِّيامِ، وَ رَغَّبْتَ فيهِ مِنَ الْقِيامِ، وَ اَجْلَلْتَ

روزه گرفتن را در آن واجب فرمودى، و به شب زنده ‏دارى در آن ترغیب کردى، و شب قدر را

فيهِ مِنْ لَيْلَةِ القَدْرِ الَّتى هِىَ خَيْرٌ مِنْ اَلْفِ شَهْرٍ، ثُمَّ اثَرْتَنا

در آن که از هزار شب با ارزش ‏تر است بزرگ داشتى، پس ما را محض

بِهِ عَلى‏ سآئِرِ الْاُمَمِ، وَ اصْطَفَيْتَنا بِفَضْلِهِ دُونَ اَهْلِ الْمِلَلِ،

این ماه بر سایر امم برترى دادى، و در پرتو فضل آن ما را از میان همه ملتها برگزیدى،

فَصُمْنا بِاَمْرِكَ نَهارَهُ، وَ قُمْنا بِعَوْنِكَ لَيْلَهُ، مُتَعَرِّضينَ

پس به فرمانت روزش را روزه گرفتیم، و در شبش به کمک تو به عبادت برخاستیم، و به وسیله

بِصِيامِهِ وَ قِيامِهِ لِما عَرَّضْتَنا لَهُ مِنْ رَحْمَتِكَ، وَ تَسَبَّبْنا اِلَيْهِ

روزه و نمازش طالب رحمتى که براى ما مهیّا فرمودى شدیم، و آن را وسیله رسیدن

مِنْ مَثُوبَتِكَ، وَ اَنْتَ الْمَلى‏ءُ بِما رُغِبَ فيهِ اِلَيْكَ، الْجَوادُبِما

به ثواب تو قرار دادیم، و تو بر آنچه بندگانت بدان رغبت دارند قادرى، و آنچه را که از احسانت

سُئِلْتَ مِنْ فَضْلِكَ، الْقَريبُ اِلى‏ مَنْ حاوَلَ قُرْبَكَ. وَ قَدْ

خواسته شود بخشنده‏ اى، و به آن که جهت رسیدن به قرب تو بکوشد نزدیکى. و همانا

اَقامَ فينا هذَا الشَّهْرُ مُقامَ حَمْدٍ، وَ صَحِبَنا صُحْبَةَ

این ماه در نزد ما ستوده زیست، و با ما همنشینى

مَبْرُورٍ، وَ اَرْبَحَنا اَفْضَلَ اَرْباحِ الْعالَمينَ، ثُمَّ قَدْ فارَقَنا عِنْدَ

پسندیده بود، و برترین منفعت جهانیان را براى ما به ارمغان آورد، پس به هنگام پایان

تَمامِ وَقْتِهِ، وَانْقِطاعِ مُدَّتِهِ، وَ وَفآءِ عَدَدِهِ، فَنَحْنُ مُوَدِّعُوهُ

گرفتن وقت، و سرآمدن مدت، و کامل شدن روزهایش از ما جدا شد، اینک آن را وداع مى‏گوئیم

وِداعَ مَنْ عَزَّ فِراقُهُ عَلَيْنا، وَ غَمَّنا وَ اَوْحَشَنَا انْصِرافُهُ عَنّا،

وداع کسى که هجرانش بر ما غم‏ انگیز است، و روى گرداندنش ما را به اندوه و وحشت دچار کرده،

وَ لَزِمَنا لَهُ الذِّمامُ – الْمَحْفُوظُ، وَ الْحُرْمَةُ الْمَرْعِيَّةُ، وَ الْحَقُّ

و بر عهده ما پیمان ناگسستنى، و حرمت در خور توجه، و حق

الْمَقْضِىُّ، فَنَحْنُ قآئِلُونَ: اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا شَهْرَ اللَّهِ الْاَكْبَرَ،

لازم دارد، به این خاطر مى‏گوئیم: سلام بر تو اى بزرگ ‏ترین ماه خدا،

وَ يا عيدَ اَوْلِيآئِهِ. اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا اَكْرَمَ مَصْحُوبٍ مِنَ

و اى عید عاشقان حق. سلام بر تو اى کریم‏ ترین همنشین از میان

الْاَوْقاتِ، وَ يا خَيْرَ شَهْرٍ فِى الْاَيّامِ وَ السّاعاتِ. اَلسَّلامُ

اوقات، و اى بهترین ماه در روزها و ساعات. سلام

عَلَيْكَ مِنْ شَهرٍ قَرُبَتْ فيهِ الْامالُ، وَ نُشِرَتْ فيهِ الْاَعْمالُ.

بر تو اى ماهى که در طىّ تو برآورده شدن آمال نزدیک گشته، و اعمال در آن پخش و فراوان است.

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ مِنْ قَرينٍ جَلَّ قَدْرُهُ مَوْجُوداً، وَ اَفْجَعَ

سلام بر تو اى همنفسى که قدر و منزلتت بزرگ، و فقدانت

فَقْدُهُ مَفْقُوداً، وَ مَرْجُوٍّ الَمَ فِراقُهُ. اَلسَّلامُ عَلَيْكَ مِنْ اَليفٍ

بسیار دردناک است، و اى مایه امیدى که دوریت رنج ‏آور است. سلام بر تو اى همدمى که چون رو کنى

انَسَ مُقْبِلاً فَسَرَّ، وَ اَوْحَشَ مُنْقَضِياً فَمَضَّ. اَلسَّلامُ عَلَيْكَ

ما را مونس شاد کننده‏ اى، و چون سپرى شوى وحشت ‏آور و دردناکى. سلام بر تو

مِنْ مُجاوِرٍ رَقَّتْ فيهِ الْقُلُوبُ، وَ قَلَّتْ فيهِ الذُّنُوبُ. اَلسَّلامُ

اى همسایه ‏اى که دلها نزد تو نرم شد، و گناهان در تو نقصان گرفت. سلام

عَلَيْكَ مِنْ ناصِرٍ اَعانَ عَلَى الشَّيْطانِ، وَ صاحِبٍ سَهَّلَ

بر تو اى یاورى که ما را در مبارزه با شیطان یارى دادى، و اى مصاحبى که راههاى

سُبُلَ الْاِحْسانِ. اَلسَّلامُ عَلَيْكَ ما اَكْثَرَ عُتَقآءَ اللَّهِ فيكَ،

احسان را هموار و آسان ساختى. سلام بر تو که چه بسیارند آزاد شدگان حضرت حق در تو،

وَ ما اَسْعَدَ مَنْ رَعى‏ حُرْمَتَكَ بِكَ! اَلسَّلامُ عَلَيْكَ ما كانَ

و چه سعادتمند است کسى که حرمتت را به واسطه خودت رعایت نمود! سلام بر تو که چه

اَمْحاكَ لِلذُّنُوبِ، وَ اَسْتَرَكَ لِأَنْواعِ الْعُيُوبِ! اَلسَّلامُ عَلَيْكَ

بسیار گناهان را از پرونده ما زدودى، و چه عیب‏ها که بر ما پوشاندى! سلام بر تو

ما كانَ اَطْوَلَكَ عَلَى الْمُجْرِمينَ، وَ اَهْيَبَكَ فى صُدُورِ

که زمانت بر گنهکاران چه طولانى بود، و در دل مؤمنان چه

الْمُؤْمِنينَ! اَلسَّلامُ عَلَيْكَ مِنْ شَهْرٍ لاتُنافِسُهُ الْاَيّامُ.

هیبتى داشتى! سلام بر تو اى ماهى که هیچ زمانى با تو پهلو نزند.

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ مِنْ شَهْرٍ هُوَ مِنْ كُلِّ اَمْرٍ سَلامٌ. اَلسَّلامُ

سلام بر تو اى ماهى که از هر نظر مایه سلامتى. سلام

عَلَيْكَ غَيْرَ كَريهِ الْمُصاحَبَةِ وَ لا ذَميمِ الْمُلابَسَةِ. اَلسَّلامُ

بر تو که مصاحبتت ناپسند و معاشرتت نکوهیده نیست. سلام

عَلَيْكَ كَما وَفَدْتَ عَلَيْنا بِالْبَرَكاتِ، وَ غَسَلْتَ عَنّا دَنَسَ

بر تو همچنان که با برکات بر ما وارد شدى، و ناپاکى معاصى را از پرونده

الْخَطيئاتِ. اَلسَّلامُ عَلَيْكَ غَيْرَ مُوَدَّعٍ بَرَماً، وَ لا مَتْرُوكٍ

ما شستى. سلام بر تو که وداع با تو نه از باب خستگى، و فراغت از روزه‏ ات نه

صِيامُهُ سَاَماً. اَلسَّلامُ عَلَيْكَ مِنْ مَطْلُوبٍ قَبْلَ وَقْتِهِ، وَ

به خاطر ملالت است. سلام بر تو که قبل از آمدنت در آرزویت بسر مى ‏بردیم، و

مَحْزُونٍ عَلَيْهِ قَبْلَ فَوْتِهِ. اَلسَّلامُ عَلَيْكَ كَمْ مِنْ سُوءٍ

پیش از رفتنت بر هجرانت محزونیم. سلام بر تو که چه بدى‏ ها که به سبب

صُرِفَ بِكَ عَنّا، وَ كَمْ مِنْ خَيْرٍ اُفيضَ بِكَ عَلَيْنا. اَلسَّلامُ

تو از جانب ما گشته، و چه خوبیها که از برکت تو به سوى ما سرازیر شده! سلام

عَلَيْكَ وَ عَلى‏ لَيْلَةِ الْقَدْرِ الَّتى هِىَ خَيْرٌ مِنْ اَلْفِ شَهْرٍ.

بر تو و بر شب قدرى که از هزار ماه بهتر است.

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ ما كانَ اَحْرَصَنا بِالْاَمْسِ عَلَيْكَ، وَ اَشَدَّ

سلام بر تو که دیروز چه سخت بر تو دل بسته بودیم، و فردا چه بسیار

شَوْقَنا غَداً اِلَيْكَ! اَلسَّلامُ عَلَيْكَ وَ عَلى‏ فَضْلِكَ الَّذى

شائق تو مى ‏شویم! سلام بر تو و بر فضیلت تو که از آن

حُرِمْناهُ، وَ عَلَى‏ ماضٍ مِنْ بَرَكاتِكَ سُلِبْناهُ. اَللَّهُمَّ اِنَّا اَهْلُ

محروم گشتیم، و بر برکات گذشته ‏ات که از دست ما گرفته شد. بارالها ما اهل

هذَا الشَّهْرِ الَّذى شَرَّفْتَنا بِهِ، وَ وَفَّقْتَنا بِمَنِّكَ لَهُ حينَ جَهِلَ

این ماهیم که ما را به آن شرافت بخشیدى، و توفیق ادراکش را به ما عنایت فرمودى آنگاه که

الْاَشْقِيآءُ وَقْتَهُ، وَ حُرِمُوا لِشِقآئِهِمْ فَضْلَهُ. اَنْتَ وَلِىُّ ما اثَرْتَنا

تیره ‏بختان وقتش را نشناختند، و از بخت بدشان از فضلش محروم شدند. تویى سرپرست آنچه از معرفتش

بِهِ مِنْ مَعْرِفَتِهِ، وَ هَدَيْتَنا لَهُ مِنْ سُنَّتِهِ، وَ قَدْ تَوَلَّيْنا بِتَوْفيقِكَ

که ما را بدان برترى دادى، و آنچه از سنّتش که ما را بدان رهنمون شدى، و ما به توفیق تو

صِيامَهُ وَقِيامَهُ عَلى‏ تَقْصيرٍ، وَاَدَّيْنا فيهِ قَليلاً مِنْ كَثيرٍ. اَللَّهُمَّ

به روزه و نماز آن برخاستیم همراه با تقصیر، و در آن اندکى از بسیار را بجا آوردیم. خداوندا

فَلَكَ الْحَمْدُ اِقْراراً بِالْاِسآئَةِ، وَ اعْتِرافاً بِالْاِضاعَةِ، وَ لَكَ

پس تو را سپاس همراه با اقرار به بدیهامان، و اعتراف به سهل ‏انگاریمان، در حالى که

مِنْ قُلُوبِنا عَقْدُ النَّدَمِ، وَ مِنْ اَلْسِنَتِنا صِدْقُ الْاِعْتِذارِ، فَاْجُرْنا

در قلوبمان ندامت قطعى، و بر زبانمان عذر صادقانه داریم، پس ما را با توجه

عَلى‏ ما اَصابَنا فيهِ مِنَ التَّفْريطِ اَجْراً نَسْتَدْرِكُ

به اعتراف به تقصیرى که در این ماه داشتیم مزدى عنایت کن که تدارک کننده

منبع:  erfan.ir (صحیفه سجادیه ترجمه استاد حسین سجادیان)